samedi, septembre 25, 2010

UN CONTO DE FRÍO E NEVE






-Temos algún compromiso con Fanny?. -Preguntou o home algo axitado.
-Non. Nigún.- respondeu ela -podes tirar padiante. -



E tiraron. Moito. Foron dar nun recuncho deses que semellan perfectos: un souto dourado e, ao cruzaren, amareleceron coma flores: margaridas eléctricas-dispendio e salmodia para principiantes. Sen demasiada luz. Estrañamente apacíbeis e cun fondo de tristura en gris e azul.

Mentres, Fanny pensou moito niso do compromiso e tremelou: vibrante polo espasmo que tan mala sombra lle provocara...
Vivir-dixo ante o espello- até o final. A pesar da angustia.


Hay un estraño olor a podrido aquí, entre los dos, Harry. Si querida, pero no te afectes, no te afectes tanto. Al fin y al cabo, debería importarnos el daño que pudiéramos causar?. Quand il faut y aller, faut y aller, ma bîche...

Harry e a súa esposa, colleron os brazos de Fanny e botáronos pola ventá. Así é que non loitou. Caeu derramada no chan. Logo pensaron que, talvez, estaría mellor cun ollo só, e quitáronllo tamén. Xa sen brazos nin ollo, Fanny parecía aínda máis fermosa. Era como se houber un aroma agorgullado entre os osos e a pel aterecendo con tal forza que, de non sair, formaría un vulto inmenso e esmagaría absolutamente todo. A vós tamén,Harry, quixen dicir, mais como sabedes, Harry nunca escoitaba nada de xente descoñecida. Gostaba das cousas tal e como estaban:fixas.

No entanto, Fanny movíase,e, sorprendentemente, botouse a voar. Estendeu dúas enormes membranas brancas e coouse polo medio do monte, feita un fiuncho.

E as prantas preguntáronlle á terra se tiñan algún compromiso con Fanny.
E a terra respondeu que si.
Foi entón cando entendemos o cheiro a menta dos seus ollos. E a xabre e mimosas.
O das membranas comprendímolo máis tarde.

Porén, Harry e a súa esposa non o entenderon nunca. Só amaban o que tiñan diante. Aquilo que lles aprenderan a aprezaren de cativos.
Mais, foi aos poucos que as cousas medraron na casa de Harry e aumentaron tanto de tamaño que os deixaron -a el e mais a súa esposa- moi moi pequeniños.
E desapareceron...
Agora son só puntos de insistencia:fríos cantos de pedra-neve: bastión de quentes baleiros quentes-aires afervoados e tristes. Nin cos incendios poderán arder-tampouco amainar a tesitura que soergue dos fietos...