ARTIGOS PUBLICADOS EN "LA REGION"

CITIZEN
O retrato do capitalismo. A descrición da mentira. A revolución dun mercado que mecaniza o instinto e ese insoportábel brillo aceitoso do servilismo, determinado sempre polos intereses. En síntese: a estética dos feitos políticos como manifestación artística. O resultado: Citizen, unha experiencia política do sensíbel que nos fractura soliviantando o ánimo, sen deixar por iso de ser, por momentos, hilarante. Algo que se agradece na medida en que destensiona, permitindo que, como espectadores, poidamos asumir máis responsabilidade intelectual. Deste xeito, entramos no invisíbel, nese drama social que se denuncia: a globalización e o consumo conspicuo. Así, sen deixar de botar unha boa gargallada, de cando en vez, a obra visibiliza nese espazo baleiro, o xermolo do neoliberalismo na Galiza da transición. Daquela, tendo en conta que a globalización é un asunto político que Citizen ousa ridiculizar con agudeza, podemos afirmar que a obra atrae polo seu xeito de se enunciar, explicitando nun cadrado austero as vértebras do Capitalismo, o esquema dun sistema hipócrita. En resumo, a desaparición da solidariedade a prol do individualismo dunha humanidade mecánica, indiferente á dor allea: egoísta. Traballadora e moi cumprida. Sen tempo para amar. Así é que, cun pensamento sólido, Citizen configura no escenario a estrutura invisíbel da insolidariedade e do abuso, tecidas, ironicamente, dende a boísima educación dos seus usuarios. Ao meu parecer, o gran acerto de Chévere é dar luz, literalmente, a un feito político incuestionábel: a violencia estrutural. Por esta razón, a escena das mulleres pegadas ás máquinas de coser, que rematan por caer desmaiadas, constitúe o punto álxido da obra. Non só destas dúas primeiras partes, mais case ousaría dicir que da terceira que, segundo teño entendido, hase representar tamén na Nasa durante o mes de febreiro. Conto con vela



WIKI WIKI
Do Waka Waka de Shakira ao Wiki Wiki. O mundo patas arriba, denunciado por Eduardo Galeano -“Patas arriba: la escuela del mundo al revés”-, cobra sentido a día de hoxe. Para aquelas persoas que calificaban de “peliculeira” a idea de micrófonos ocultos, espionaxe e prácticas políticas carentes de ética, aí lles vai o agasallo en Wikileaks: todas cantas mentiras foron chegando aos medios de comunicación ao descuberto. Os verdadeiros intereses en Irán, a preocupación pola influencia de Putin, a percepción real de Zapatero –romántico dunha esquerda trasnoitada- ou o desexo de illar a Hugo Chávez etc etc… Todo isto e moito máis nos principais xornais do mundo. E disque aínda quedarán cousas no tinteiro para protexer a vida de determinadas persoas!. Ante este panorama, dicir que a verdade supera a ficción, sería incidir nos tópicos, sintetizar o abuso social, político e económico -exactamente nesta orde- dun estado que merece o noso desprezo. É Estado Unidos o país das guerras necesarias, pretendidamente inevitábeis. As vítimas: as persoas. Lembremos os abusos cometidos durante a Guerra do Vietnam, na aldea de My Lai, relatados polos militares asasinos -“Non era difícil atopar xente para matar, estaban por todas partes. Corteilles a gorxa, a lingua e o coiro cabeludo. Moitos soldados o facían e eu o fixen tamén”- ou o masacre en Irak, pois ,segundo a Opinion Research Business (ORB), o número de vítimas mortais neste país superou os 900.000 do xenocidio de Ruanda. Por todo isto, será mellor non insistir no espanto que produce nas nosas mentes, confirmar que o intuído é certo, que estamos indefensos/as fronte á falta de humanidade de gobernos suicidas e “meritócratas”. No entanto, si cómpre reflexionar sobre a tendencia a deixarnos arrastrar polo brillo que desprende o poder e a pretendida normalidade demócrata. E polo que respecta á fraude protagonizada pola política estadounidense, o propio nestes casos: “Que la boca mentirosa/ incurre en tan torpe mengua,/ que, solamente en su lengua/ es la verdad sospechosa.”

ARTIGO PUBLICADO EN LA REGIÓN

VIOLENCIA IMPLÍCITA

Que vivimos nunha sociedade violenta é evidente. Só temos que prestar atención aos programas lixo nos que o insulto e a ridiculización das persoas son condicións indispensábeis para aumentar a audiencia. Que exista esta demanda de agresividade por parte dos/das espectadores/as é sintomático dunha sociedade enferma que disfruta co escarnio e a pornografía emocional. Daquela, parece fácilmente deducíbel que esa violencia, en tanto que diversión, dá cobixo á frustración e ás consecuentes actitudes sádicas nas persoas que, emisión tras emisión, van interiorizando a sátira no subconsciente. Así é que os xuízos públicos e populistas que presenciamos cada tarde dende o sofá e a valoración maniquea da vida sentimental das vítimas, se integran no imaxinario colectivo con máis forza da que tiña a burla tradicional e rematan por ser considerados dereitos -o dereito a xulgar- e en certa maneira tamén recursos que mellorarán as relacións sociais.

Mofarse dos demais é moi doado. Ademais, se a mofa é aguda, xera un público fiel que precisa dunha certa dose de crueldade para non se traumatizar polas propias carencias. Porén, o peor non é tanto que alguén queira facer negocio con iso, mais que o feito de televisar a agresividade nas horas punta sirva para confirmar que facer risa do outro/a é algo natural, comprensíbel e lícito. Non ten importancia. Os límites dependerán do criterio do autor do chiste, mais se este é un adicto dese tipo de programas, é "criterio" a palabra que cómpre usar para referírmonos ás súas ñáñaras? É esta unha cuestión que urxe responder, cada quen na súa casa, para sabermos até que punto imos dar cobertura a delincuentes emocionais que fan amigos/as causando dano a outras persoas. A crítica feroz, o egoísmo, a falta de paciencia, o abandono dos/as amigos/as que nos necesitan son actos violentos. As mulleres somos as vítimas principais dese tipo de violencia emocional que implica infravaloración e culpa. A acusación para evadirse da propia mediocridade.

ARTIGO PUBLICADO EN LA REGIÓN

PATRIARCADO


Van xa tres mulleres mortas na Galiza este ano vítimas da violencia machista. Porén, o máis triste é que teñamos que empregar números para referírmonos a persoas con nomes e apelidos, algúns deles tristemente populares. Laura Alonso, por exemplo, asasinada en agosto do 2009. Dende o punto de vista estatístico, Laura forma parte dunha porcentaxe, mais, para a familia e amigas, isto non será nunca así. Dalgún xeito, a memoria das ausentes pode internarse na mente daquelas que partillaron con ela instantes de felicidade ou inquietude.

Por iso, porque eses números representan a mulleres reais, que tomaban café e ían ao baño, compréndese a gravidade da situación, na medida en que cerna a vida das mulleres e, en consecuencia, lesiona o equilibrio emocional da familia e amizades afectadas. Daquela, o exercicio da violencia, por parte do machista, ten un radio de acción moi amplo que causa danos a moitas persoas.

Así é que a necesidade de erradicarmos o problema resulta obvio. Obvio porque sabemos que a ineficacia faise cada vez máis evidente. Obvio porque, no fondo de nós, tememos que tal violencia poida afectarnos directamente. Obvio, en fin, porque supón unha lacra nunha sociedade moderna e avanzada como a nosa. E, entre tanta obviedade, o que se observa é un interese egoísta motivado, ben polo desexo de proxectar unha imaxe de capacidade resolutiva, ben polo que supón de autoprotección
-eis o mesquiño ego burgués que se manifesta-, ou ben por medrar socialmente a través da política institucional. En síntese, yo y mis cosas.

No entanto, aínda quedan persoas neste mundo coa empatía suficiente para emprenderen, dende abaixo, unha loita desinteresada e xenerosa, pois saben que a lei non crea a sociedade. É a sociedade, formada e consciente, a que pode xerar as condicións idóneas para vivir. As mudanzas reais derivan sempre dun proceso de concienciación progresivo vencellado á educación non sexista e a posta en práctica do aprendido. Visibilizar entón a ausencia de coherencia entre o discurso público e as actitudes que mantemos en privado, sería un bo comezo.

ARTIGO PUBLICADO EN LA REGIÓN

BENEDICTO ( II parte)

Marchou. Foise co vento. Profundamente disgustado, iso si, polo anticlericalismo que, segundo el propio afirmou, invade o Estado Español, tanto ou máis que no ano 36. Curioso atrevemento o do Papa facer tal comparación, sabendo como sabemos que a Igrexa lexitimou un estado fascista durante corenta longos anos. Mellor tivese sido que calase a boca e se ocupase do que lle tocaba: de Dios y de sus gentes.

O que sucede é que a Igrexa anda sempre a outra cousa, isto é, a facer valoracións morais sobre a cousa pública, partindo de teses practicamente integristas, coa pretensión de interferir nas decisións políticas. Podería parecer que esqueceu aquilo de 'dad a Dios lo que es de Dios y al césar lo que es del césar', mais non é así. Non existe ningún problema de 'desmemoria' ao respecto das súas funcións espirituais. En absoluto. A 'amnesia', no seu caso, vén determinada por intereses pecuniarios e de dominación.

Daquela, somos conscientes de que non acepta conformarse con manifestar o seu rexeite polo aborto, divorcio ou outro. Sabemos que se nega a perder o antigo poder de persuasión, non exento de violencia emocional na medida en que implicaba a culpabilización da freguesía. Así, pola potestade que 'lle era conferida' -e ignoramos quen lla confería e por que, dada a súa incapacidade para a xustiza repetidamente corroborada ao longo da historia-, o conxunto do clero podía acceder á vida privada das persoas, por medio da confesión, e 'orientalas', isto é, controlar as súas vidas e, por ende, o seu pensamento político, sempre encamiñado a posturas reaccionarias e moralizantes.

Tendo conta disto, non sorprenden as funestas declaracións sobre a pederastia do cardeal Cañizares que, a pesar da que está a caer, insiste en que a Igrexa é 'santa' e ten a ousadía de afirmar que o que se quere é distraer a atención dos/das católicos/as con 'outras cousas', sendo estas os abusos sexuais contra menores. Daquela a pregunta é outra vez a mesma: u-la humildade cristiá e a consecuente autocrítica?

ARTIGO PUBLICADO EN LA REGIÓN

BENEDICTO

Bene-dicto. Bieito en galego. Bien dicho sea en castellano. De número, XVI, un número escaso se o comparamos co custo da súa visita, tres millóns de euros disque... Así as cousas, a cabeza visíbel de Cristo na terra será recibido coa pompa dun rei. Está claro que, de pensar no Xesús da mitoloxía bíblica, axiña comprenderemos o estupor xeral ante o "despilfarro", pois, de nacer nun portal, a carón dunha burra e dun boi, de traballar como carpinteiro e logo andar orante a predicar amor cunha única túnica -de seguro chea de po- a viaxar nun avión, nun papamóbil, rodeado de protección policial, envolto nun boato impresionante, cerimonias aparte, a pregunta non se fai esperar: u-la humildade cristiá?. Nin se sabe.

A Igrexa está tan lonxe daquilo de amarnos os uns ás outras -o das "outras" é unha aportación persoal, pois a Igrexa apenas tivo conta das mulleres ao longo da súa historia- que o "imposíbel" adquire a categoría de real: ante a visita, multiplícanse os fondos públicos. Factum est miraculum. Máis aínda do que os pans e os peixes.

Daquela, a austeridade perde importancia e podemos xa esquecer os habitantes da pobreza, recluídos nun submundo de grisalla que cohabita, harmonicamente, con este noso, primeiro e principal, ambas cousas a un tempo. Así, neste contexto de obscenidade hipócrita e, xa que logo, de cinismo social, obviar os casos de pederastia encubertos ou a procacidade lasciva dos sacerdotes con fillos e o seu enriquecemento persoal, é o esperábel. Lo feo siempre oculto. Es ley de vida. Por iso, provocar a alucinación colectiva co espectáculo da liturxia papal na praza do Obradoiro, é o que lle queda a este goberno para mitigar as críticas á súa "arbitraria" xestión económica, curiosamente exigua coa potenciación do noso idioma e coa problemática da clase traballadora, mais xenerosa co clero e co castelán: dous millóns de euros destinados á versión en castelán de libros de texto en galego. Cousas veredes...

ARTIGO PUBLICADO EN "LA REGIÓN"

A TERRA


Disque a mocidade galega aprende idiomas e informática, entre outras cousas. Daquela, sae preparada para atopar un traballo ben remunerado e así facer fronte ao canibalismo materialista cunha carteira ben chea. Disque, como pode estudar no estranxeiro e pór en práctica o seu coñecemento do idioma -inglés, principalmente-, a probabilidade de vivir unha vida acomodada aumenta. E será, mais, polo de agora, o que se observa, é que a lista do paro aumenta e que estes emigrantes de elite- a diáspora de orixe académica que circunda polas universidades europeas na procura dun prestixio que aquí parece non existir- van aviados como esperen o recoñecemento por estes lares. O pastel é modesto e, como dicía a canción, "no hay camas para tanta gente".

E o mellor de todo este asunto non é que, a pesar dos desprazamentos por Europa e o esforzo realizado, a xente máis nova non obteña o posto de traballo acorde co nivel de estudos, o peor, o máis triste, é que moitas destas persoas só saben facer unha cousa, realizar másters, ou, na versión máis cutre, asistir a cursos do que sexa e para nada. Na maioría dos casos, a frustración será a única moeda de cambio. Altamente preparados si, parados tamén, mais descoñecedores doutras realidades invisíbeis aos seus ollos.

De recolleren o seu legado, poderían talvez solventar os problemas da precariedade laboral dende dentro, porque está claro que temos a casa sucia. Feita polvo. Liscar, irse á francesa, argumentando que é imprescindíbel para escalar socialmente, ademais de resultar inxenuo, é falso. Eis o panorama: titulitis como pandemia, xa que logo, abondan os diplomas acreditativos, pero case ninguén sabe facer un bo caldo ou unha empanada de carne. Tampouco non contar contos, nin recoñecer as herbas aromáticas ou os cogomelos velenosos. E que dicir do vento e da súa relación directa coas colleitas? Iso é pura ficción agrícola? Mais, como sabelo se ninguén o explicou nunca e os mozos e mozas suspiran por saíren de aquí?

O papanatismo constitúe en si mesmo unha proba irrefutábel de que non nos coñecemos ben. Por iso non queremos herdar a terra nin a protexer como cómpre, sendo como é o noso valor máis grande.

ARTIGO PUBLICADO EN "LA REGIÓN"

DOMESTICACIÓN

A pobreza deixa de ser algo continxente para derivar nunha realidade ben triste que invade o social. Que o condiciona. Existen, para entendérmonos, dous tipos de pobreza, ambas non continxentes. A máis coñecida vén determinada pola carencia de recursos económicos que provocan esa ruínosa convivencia coa necesidade da que non nos gusta falar. Xente tirada. Colgada. O lumpen da socialdemocracia que habita, paradoxalmente, nos caixeiros automáticos, de tal xeito que, mentres as vítimas do neoliberalismo dormen enriba dun cartón, esas bocas metálicas botan cartos para nós. Así de obsceno. Así de cruel. Esa é a pobreza primeira, non continxente e reveladora de que vivimos ancorados nun sistema fracasado que racha por todas partes.

Porén, o peor de todo, é que a crise non é tan só unha consecuencia da política neoliberal, mais un modo de nos gobernar que alterna períodos de euforia económica con devastadoras etapas de disforia nas que, non nos enganemos, as vítimas son as mesmas de sempre. As/os traballadora/es. Por iso, recoñecer que todo se repite, ao aceptarmos modos de xestión política económica ineficaces, non constitúe un descubrimento. Abofé que non, mais si unha constatación que deixa entrever a necesidade dun estudo a fondo da estrutura e as súas capas.

No entanto, que nos falla a conciencia é un asunto que, de empregarmos a terminoloxía católica benpensante, resulta pecaminoso. É esa a pobreza segunda que, de sermos rigorosas/os, poderiamos situar nun primeiro plano: a do pensamento feble, escaso e ruín. A case total ausencia de criterio político para visibilizarmos a violencia que recae sobre todas esas persoas que non teñen un peso para alimentaren as/os fillas/os. Por esa razón, a domesticación do animal humano é a política da insolidariedade inoculada a base de meritocracia, aquiescencia non continxente e, por ende, do empoderamento. Mentres isto sucede, poderemos comprobar como cada día que vivimos se parece máis ao anterior e todo vira extrañamente gris, tal é a color da indiferenza.

FOLGA XERAL (artigo publicado en La Región, cun erro corrixido)

FOLGA XERAL
O caso é que a cousa está mal. Fea. O paro aumenta, as condicións laborais son pésimas e o medo fai o resto. No entanto, a clase traballadora decidiu explicitar o descontento cunha mobilización popular e isto parece amosar que aínda existe certa esperanza para unha política de base, potente e firme, capaz de xerar espazos políticos nas rúas tristemente “despolitizadas”, se é que iso é posíbel. Digamos que cómpre modificar a nosa idea do que é a política, pois resulta evidente que o termo en cuestión está prostituído na medida en que é exercida a base de intereses particulares, clientelismo e, porque non dicilo, unha boa dose de demagoxia conservadora e moralizante. Así, a folga pon de manifesto, unha vez máis, que a verdadeira política faise na rúa, sendo os seus protagonistas as persoas. Homes e mulleres con capacidade de protesta, que non esperan a que todo se calme e miran para dentro, para salvaren o cú, obviando calquera tipo de solidariedade. Como sucedeu en Franza no século XVIII, o desexábel ha ser visibilizar que somos moitos máis os cidadáns e cidadás de a pé que a clase política institucional ou empresarial. Non debemos deixar que decidan un par de estamentos –vou recuperar esta palabra, con ironía, recoñézoo- o que ha ser a nosa vida en sociedade. Sobre todo cando somos maioría numérica. Por iso é imprescindíbel a conciencia de clase, saber que iso de xuntármonos todos nunha bóla social informe e postmoderna, constitúe unha auténtica falacia. Dicía Quevedo no seu libro, El Buscón, que un non se converte en bo por pegarse a aqueles que o son. Certo. As obreiras dunha conserveira, por exemplo, non virarán burguesas nunca. Por moito que fagan cartos. Teñan un iphone e tantos outros tics materialistas da modernidade ansiosa. O intento de aproximación ás elites reflicte certo complexo de clase e un claro problema de identidade. Son estas elites as que deben reformular o seu concepto egoísta da vida que tanto lles gusta disimular practicando a caridade reaccionaria. A terra é de todos e de ninguén. Calquera propiedade ha ser expropiada polos que veñen tras de nós. O único que nos pertence é a liberdade. Amar e que nos amen.

ROSA ENRÍQUEZ

UN CONTO DE FRÍO E NEVE

-Temos algún compromiso con Fanny?. -Preguntou o home algo axitado.
-Non. Nigún.- respondeu ela -podes tirar padiante. -


E tiraron. Moito. Foron dar nun recuncho deses que semellan perfectos: un souto dourado e, ao cruzaren, amareleceron coma flores: margaridas eléctricas-dispendio e salmodia para principiantes. Sen demasiada luz. Estrañamente apacíbeis e cun fondo de tristura en gris e azul.

Mentres, Fanny pensou moito niso do compromiso e tremelou: vibrante polo espasmo que tan mala sombra lle provocara...
Vivir-dixo ante o espello- até o final. A pesar da angustia.


Hay un estraño olor a podrido aquí, entre los dos, Harry. Si querida, pero no te afectes, no te afectes tanto. Al fin y al cabo, debería importarnos el daño que pudiéramos causar?. Quand il faut y aller, faut y aller, ma bîche...

Harry e a súa esposa, colleron os brazos de Fanny e botáronos pola ventá. Así é que non loitou. Caeu derramada no chan. Logo pensaron que, talvez, estaría mellor cun ollo só, e quitáronllo tamén. Xa sen brazos nin ollo, Fanny parecía aínda máis fermosa. Era como se houber un aroma agorgullado entre os osos e a pel aterecendo con tal forza que, de non sair, formaría un vulto inmenso e esmagaría absolutamente todo. A vós tamén,Harry, quixen dicir, mais como sabedes, Harry nunca escoitaba nada de xente descoñecida. Gostaba das cousas tal e como estaban:fixas.

No entanto, Fanny movíase,e, sorprendentemente, botouse a voar. Estendeu dúas enormes membranas brancas e coouse polo medio do monte, feita un fiuncho.

E as prantas preguntáronlle á terra se tiñan algún compromiso con Fanny.
E a terra respondeu que si.
Foi entón cando entendemos o cheiro a menta dos seus ollos. E a xabre e mimosas.
O das membranas comprendímolo máis tarde.

Porén, Harry e a súa esposa non o entenderon nunca. Só amaban o que tiñan diante. Aquilo que lles aprenderan a aprezaren de cativos.
Mais, foi aos poucos que as cousas medraron na casa de Harry e aumentaron tanto de tamaño que os deixaron -a el e mais a súa esposa- moi moi pequeniños.
E desapareceron...
Agora son só puntos de insistencia:fríos cantos de pedra-neve: bastión de quentes baleiros quentes-aires afervoados e tristes. Nin cos incendios poderán arder-tampouco amainar a tesitura que soergue dos fietos...

DESOBEDIENCIA (poemas publicados na Revistas das Letras, Galicia Hoxe)

Desobediencia é un conxunto de poemas para desartellar mecánicas viciadas.Rexeita a impostura. Por iso o de volvermos ao bravún orixinal e inscribírmonos fóra da podremia. Lonxe dos cántaros baleiros ecoando á luz do día... Foron escritos neste verán do 2010 para o Galicia Hoxe. Aquí quedan para vós. Grazas




DESOBEDIENCIA


“Convidei un home a cear.
Non quixo mirarme os ollos.
Comeu en paz.”

A enerxía dos escravos, Leonard Cohen.


POEMAS QUE NON DIN NADA ( Parte I)


ALGO PARA COMENZAR:

A vibración dos obxectos: pausa sutil e imprevisíbel: violencia sagrada.
Saca o noso motor da boca-pode inquietar…

Logo correr-desfacéndose en migallas-deixándose ir.
Run run-proclamamos-run run
E amamos. Somos pobres.

Preciosas voces da herba é que nos chaman: leiróns en silencio demoledor que se perden
de tanto devecermos boca e peixe polo oco aberto da terra.
E ningunha sabemos onde vai dar…

ALGO QUE TEMER:

As hienas: morte e pan seco: luminarias psicotrópicas transparentes: feitas á medida.
Tamén negror e friaxe.
Atrápannos.
Pero ti cólleme polas maos. Non deixes que me leven fóra de aquí.

E responde-amor-a esta cuestión que tan gustosamente vos sobrepasa:
E pra sacarmos a morte da barriga-pra liberármonos da angustia?
Polo embigo-cherie. Tout à fait droit. Tiras e xa está.
Se tes ocasión-non deixes de facelo.

Pero as hienas seguen aí-na estepa-vibran coma búfalos.

ALGO QUE SEXA PÚBLICO

E chegados a este punto de vibración-mon cher Antoine-debo falarche de min-do meu destino-da perda constante de soños-da morea de rostros indefinidos. Das hienas. Da decadencia. Dos búfalos.

Pero non quero contarche algo tan público. Prefiro a deshonra íntima.

Falemos entón de mortes e mentiras que sorprenderán.
Digamos-por exemplo-que teño matado homes-que lles quitei a vida polo embigo
/que os metín no conxelador.
Que soño con tigres. Con cafeteiras e mimosas. Que me desprendo.


ALGO OBSCENO

Ao principio esmagáronme o corpo. Pauline espapallada.
E todo foron lóstregos e cinsa. Ninguén falou por min.

Foi cando os incendios. Despois da deflagración e da intemperie.
Metéronme nunha caixa. Coma os homes que mato.
Dentro é que escribín este libro. Feito de sombras.

Pero antes das palabras e do incendio¬-antes das sombras-cheguei onda vós-nun cabalo a vapor.
Pauline à la plage: desobediente Antígona nemorosa-a piques de evaporarse…
É como non quixen-deixáronme.
É como non puiden-non o evitei: pinchei os dedos no aramio e un líquido brutal saiu de min: fun fonte.
Pauline ensanguentada: rodeada de insectos.

E souben entón que había unha hemorraxia interna: tumulto e tigres.

E PREVISÍBEL

Daquela fun monstra preciosa.Vítima cavernaria baixo o run run das mimosas: a animalia besta e parda: carne de mi carne: vasto imperio-filial e ruinoso-la fille d’un hérisson.

E sempre o ceo protector: Pauline-el cielo te cubrirá…

Pero ti rompíchesme o libro e agora sangro polos poemas.

El cielo no pudo protegerme de eso.

OU MEMORÁBEL

Así é como envolvo a lembranza da apoplexía. Con plumas e sangue.

Pero tu-que vais saber tu-que fais a guerra coas prantas e tragas a substancia dos obxectos igual que tragas a sopa?

Nada. Tu ne sais rien. T’es devenu tigre. Por iso nunca che pedirei amor.
Sobre todo no lo pediré.




ALGO QUE NOS REPRESENTE

Pauline nos fondais dun texto-atrapada nun mundo que desaparece.
Que se nos vai. Tu que veis co teu pelo-colmada de tanto amor. Deiforme.
Única no teu xénero. Ama a terra. Detente.

Recoñece que teis unha multitude ansiosa na barriga e repite: Ámame-amor-quéresme?
E terás da túa parte ese misterio absurdo: que escribir segue sendo unha devoción insá: unha absoluta tristeza: abismos.

ALGO PRIMAVERAL

Mírame-Antoine-escoita: vivo atravesada de instinto. De run run e mimosas.
Pauline à la campagne: sen vida no nariz-metida nesa primavera que é un lugar estraño onde os burócratas morren de amor.

ALGO SEXI

A desobediencia: esa ingrata emoción nas sombras.
Antoine-sabes que tan gran desexo suscita certa hostilidade?
Alors-cherie-tu me détestes?.
Si.

TAMÉN VIOLENTO

O lobo é can de monte.

Pero ti soñabas con tigres.
E _tras dunha lenta agonía_ fixémonos indixentes.
E eu afoguei no cazo da sopa.
Logo lanzácheste por min: viñeches nun barco de papel.
Pauline no océano-entre fideos e sal: colgada dunha culler.
E seguimos sendo listos.
Sobrevivimos.
O día exacto. La hora perfecta. C’est ça.

E o can era o noso lobo da casa.


ALGO QUE CONSUMIR

Unha ducia de ovos-pan leite e ingratitude. Fundamentalmente iso: desagradecemento.
A xente cómese nas prazas públicas: teñen fame-Pauline. Non podemos ignorar iso.







ALGO PROPORCIONADO E TRISTE

Tristes son todos os que levan paraugas e descoñecen o instinto.
Os que obedecen.

Pero tu faime algo sucio: algo que nos avergoñe.
Dime-por exemplo-que somos pobres
e saquemos a alma aos tigres
descorticémolos.
Vivamos unha vida estraña
e que nos detesten tamén por iso.
Deixemos que nos colguen.

Sexamos feos.
Edifiquemos un templo propio.

Pauline à la plage ou à la montagne-bestial e intensa
(demasiado para ser triste)

Vén-Pauline-volve dicir obscenidades
Algo que sexa verdade e que moleste.

E Pauline fai o amor en público: denuncia a miseria.

Tristes son todas as que levan paraugas e ignoran o instinto.
As que obedecen.

DECADENTE

Antoine-mírame. Faime o run run na boca grande.
Nos sucos deste pracer insomne.
Tírame do pelo e ámame coma un búfalo.


ALGO QUE SEXA SOBRE TODO MENTIRA

Un molde que non desborde-a pesar de todo-Antoine:
do renxer dos corpos atrapados
do estupor e da clausura.
Ritmo e run run-malia a enfermidade:
cette haine infinie ce mépris insupportable…

Pauline vous regarde à l’écran: dans un pénible état de sagesse
pornográfica obscenidade manifesta
deformidade nas frases ben adubiadas
co esplendente rubor-sempre brillante en vós.
Indiferentes á podremia: egoístas.


POEMAS QUE DIN TODO ( Parte II)

NADA PARA COMENZAR

Só ruído. Palabras feitas de metal-vibrantes e imprevisíbeis.
E nós aí-debruzadas na sombra.
Sagradas e violentas. Co run run dos tigres na cabeza.
Fillas do tumulto é que nos proclaman. E berramos.

NADA QUE TEMER

Ocultación. Blancor na grisalla.
Pero aínda podemos tremelar coma búfalos: ser metálicas: matar.
E farémolo: poremos en marcha unha tenra vinganza: abriremos o círculo.

NADA PÚBLICO

Antoine-todas as televisións viven enfrontadas co silencio.
Son públicas-prívannos da conciencia.
Pero nós temos aínda da nosa parte un segredo:
nada que ninguén queira saber nunca: somos ourizos.


NADA OBSCENO

A humanidade sae de dentro da barriga: esa é a orixe:
a carne o Verbo
Porque en el principio era el Verbo
y el Verbo estaba junto a Dios
y Dios era mentira: non foi quen de amarnos a todos…

Desconectouse ( principalmente porque le abruma nuestra pobreza)
Vive tranquilo en augas tranquilas:
do silencio á mansedume
da mansedume á obediencia
da obediencia ao abuso
do abuso ao medo
do medo á morte
da morte à Dieu
de Dios a la mentira
de la mentira al Verbo
do Verbo ao Principio
do Principio à l’ombre
Despois matar.
Pauline face à vous-à votre théâtre vertical-tout à fait gros et resplendissant.
Inquieta polo descubrimento: que quedarse quieta é obedecer: permettre le silence.
Pauline! Faite tigre entre tigres! Entra no tumulto!
Pero Pauline non ten tribo: naceu nunha cuncha y dios no la reconoce.

Agora fará o amor en público: rachará a espiral de silencio.
E IMPREVISÍBEL

As feridas flúen de alma en alma até dar coas poutas dun ourizo-le hérisson: notre petit et courageux soldat.
Comme tous les autres: con botas e viseira: le hérisson botté: listo para pincharse os dedos.
A súa ferida rebenta: se ofrece al dios del fracaso.
Afouta e firme-con claros signos de repetición. Instálase nos pueblos.
Se veis onda min-trae contigo ese virus que quero estar enferma.
É esta a urxencia: comprender que levamos con nós o tacto da usura. Que nalgún momento-en determinadas condicións atmosféricas-somos monstruos vestidos de madreperlas. El cielo no podrá evitarnos esa vegüenza.


OU ESQUECÍBEL…

Pauline sexi-a pesar das plumas e do sangue.
Ás veces vulgar. Tampouco distante.
Pero é que ela non é de aquí: non precisa de perspectiva.
Non nos pertence.
Está feita de vacas suizas de negror doce sofisticado.
Ignora que as leiras son potencias políticas seculares-que saben a viño
e castañas.
É certo-Antoine: Pauline non está enferma. No te pedirá amor.
Sobre todo no lo pedirá.

NADA QUE NOS REPRESENTE

Mírame-amor: sácame das tripas deste texto e do seu fondo azul.
Fagamos algo sucio: nin glorioso nin brillante.
Que sexa público: de todos. Comportémonos coma bestas.
Podes facer iso por min: inscribirme fóra da podremia e amarme
até a deshonra?

Se podes-se o fas-non esquezas que Pauline nos mira. Sempre está mirando.
Tamén a vós-a miña multitude ansiosa.

Sodes conscientes diso?

E-SOBRE TODO- NADA DE PRIMAVERAS

Non soporto ese arrecendo a almiscre no medio da brisa: con el vuelo aleve del abanico y la risa de Eulalia atormentándonos.
Quero amor de verdade: atroz e instintivo-envolto de run run e mimosas.
Con tacto de estrugas. Que queime.

Pauline sur terre: longue et precieuse: femme bottée: desenfundando as armas: todo tipo de espinas-desas que mancan por dentro-Antoine. Xa sabes do que che falo.
E que o instinto nos salve da gloria ás dúas.
A min-que son de aquí e estou enfema.
A ela-que non precisa de perspectivas nin curación.
E moi importante-Antoine: que os burócratas nunca morran de amor.

NIN DE SEXO

Unicamente pornografía e desobediencia. Que tanta submisión remate por acabarse: que finalice: que se extinga coma os animais que cazamos.

Actualmente se conocen aproximadamente 11.167 especies en peligro de extinción, de las cuales 124 están englobadas en las categorías de “estado crítico”…

Que tanta dominación nos sobrepasa e necesitamos dos ourizos: que salten-que nos pinchen os dedos-que fagan sangue…

Que o coito sexa un acto público.

Antoine-seremos capaces? Poderemos desentrañar esta rede de redes?

… Pauline nos mira-segue mirando: a vós tamén. Sabe que estamos emporcados de gloria.

Nos detesta. Lo sabéis?

Sodes conscientes diso?

NIN MOITO MENOS VIOLENTO

Invirtamos os termos: modifiquemos a nosa casa: que os tigres sexan cans de monte: os cans paxaros: os paxaros nós. E voar-altísimo-cos ollos cheos de aire-Antoine.
Que as puntas dos edificios dean a volta e nos amemos.

Mais a realidade é que estes cambios suceden só no texto: por medio de audaces exercicios ximnásticos para non apodrecer…

É precisamente esta audacia a que nos arrastra: somos vítimas da exhibición: somos mentira: pasamos a vida comendo xente.

Deviene en lo que soy y respetaré tu diferencia…
Soy listo soy hombre
soy blanco y poderoso
tengo armas y leo novelas de amor.

Voilà ton destin: faire comme moi: devenir tigre: manger les autres: gagner tout le temps. VAINCRE.

E Pauline saltou do cazo da sopa infinitamente triste.
Pasou o día a comer pan. Iso é violencia.



NADA QUE NON POIDAMOS PAGAR

Metín a alma no conxelador. Tamén os cadavres dos homes mortos: xente violenta que mato para definirme no medio do xeo.
Fágoo porque sei que a identidade exposta nas vitrinas sempre foi unha cuestión supérflua-esencialmente improdutiva. Dixéronmo as hienas e os búfalos co seu desprezo.
Antoine-meu amado Antoine!- si hubiese aprendido a comer lentejas no tendría que adular al rey-verdad?
Pero Antoine non responde: quixera vivir despreocupado. En augas tranquilas.

NADA PROPORCIONADO NIN TRISTE

Pauline sous la pluie.
Sabe que foder en público é un acto abominábel pero desobedece.

TAMPOUCO DECADENTE

Mon cher Antoine: deixemos os voitres que se extravíen.
E como tu teis moita responsabilidade nisto
(neste drama interior da conciencia)
deixa que deixemos os fiaños
que nos prendan
e sorprendan
abramos o artefacto: a sonora vivencia
da decadencia…
Logo tu faime iso que sabes
na chaira
contra as petunias
enchoupadas de orballo
e rincha comigo
fumega
engurúñate aquí-cabo dos meus brazos
esbolazado completamente
que si que o fagas
veña Antoine
afaite ás formas sinuosas
arredor do embigo
e tira de aí
onde os pensamentos torcen
y se comprimen
fanse pequenos
de petits morceaux les nuits d’ivresse
pero ti morde todo
absolutamente cheri
(sen tregua)
pra sermos libres
mentres saímos do diagrama social
tan triste tan apacíbelmente violento
metidosxanopiagosecretoquetantonosdesfavorece
porque que nos gusta-claro
porque queremos
cierto es
pero-sobre todo-
(e malia o noso gusto pola enfermidade-Antoine)
que nos envolva a inocencia
conservemos iso polo menos
o noso bravún orixinal:
sangue plumas vento chuvia
e desastre
tamén instinto
un pouco de augardente e o run run inesquecíbel
pois pra nós
ten que seguir sendo útil soñar
a pesar da poeira e do ciscallo
daquelas cousas tan brillantísimas.

Deixemos os voitres co seu ruído: abandonemos o tumulto. As hienas.
Os tigres.

Practiquemos sexo en público e que nos detesten.

NADA CERTO

Pauline vous regarde à l’écran: dans un pénible état de sagesse
pornográfica obscenidade manifesta
deformidade nas frases ben adubiadas
co esplendente rubor-sempre brillante en vós.
Indiferentes á podremia: egoístas cómplices.


ROSA ENRÍQUEZ

ESTÉTICA DO CINISMO: A VIOLENCIA ESTRUTURAL

ARTIGO PUBLICADO EN TERRA E TEMPO







ARTIGO PUBLICADO EN TERRA E TEMPO

ESTÉTICA DO CINISMO: A VIOLENCIA ESTRUTURAL

Vivimos no mundo da imaxe, da virtualidade, do hedonismo. Porén, a nosa inquietude é ben antiga, ser felices. Lóxico. A "ética da felicidade" foi estudada por moitos pensadores dende hai séculos. Os eudemonistas, por exemplo, considerárona o ben supremo acadado por medio da virtude. Os estoicos entendérona coma unha consecuencia desta última e, Kant, pola súa banda, afirmou que, felicidade e virtude eran elementos distintos, así que unha muller ou un home "virtuosas/os" poderían perfectamente non ser felices por moi merecentes que fosen dese ben precioso.

Daquela, é evidente que andamos atrás da felicidade dende que temos memoria. É unha pretensión humana natural. Quen non quere estar a gusto, sentirse pleno/a? O problema xorde coa deriva semántica do termo "felicidade" que, nas sociedades de consumo como a nosa, nada ten que ver co inxenuo "Beatus ille" de Horacio (65 ac- 8 ac) no que se louvaba a vida no campo, asociando pois felicidade á tranquilidade e repouso. Tampouco non co recoñecemento público da "virtude" ou "beleza", pois, a día de hoxe, estes conceptos adquiren maior densidade e son bastante ambiguos.

Ser fermoso/a non depende unicamente dun "suposto" atractivo físico, mais doutros factores adxacentes que, malia que nos doa, condicionan a nosa percepción. Son estes, por citarmos algún exemplo, a popularidade ou a riqueza. Sempre foi así, mais agora a tendencia é exaxerada. Así pois, características xenéticas ou circunstancias -propiciadas estas polo capitalismo- que non implican ningún mérito de seu, pasan á categoría de calidades humanas, isto é, "virtudes". "Margarita é moi agradábel, rica e famosa" é unha afirmación perfectamente válida, en Occidente, para describirmos unha persoa descoñecida ante un auditorio expectante. E se Margarita é así, todos quereremos ser Margarita. Indubidabelmente que si, pois sabemos que "posúe" o necesario para "triunfar" nun sistema de competición poderosísimo que, sen dármonos conta -ou si- interiorizamos e transmitimos de nais a fillos.

Triunfo e felicidade van da man. Se triunfo son feliz. Son feliz se triunfo. Porén, a pregunta que me vén á mente, talvez capciosa, non o nego, é a seguinte: que ou quen determina ese "triunfo"? Existen entidades que teñan de seu esa facultade de "outorgar" a etiqueta convinte para nós sentirnos satisfeitos coa propia vida? Son esas entidades "mentes preclaras" cuxo "destino" sexa distribuír "medallas" morais -ou éticas, se esta palabra agrada máis, ou incomoda menos- que nos conducirán polo camiño da felicidade? Poden tamén estas mentes decidir como e cando debemos entrar nese camiño cara á ningures, tan atractivo para nós? De ser isto así, aínda que sexa subrepticiamente, debemos aceptar que dirixan estes "poderes fácticos" a capacidade de noso para sermos felices? O sistema pode invisibilizar as súas accións indirectas ante os nosos ollos? Durante canto tempo? Temos capacidade de protesta?

Tendo todo isto en conta, cómpre recoñecer que ser feliz, aínda que sexa unha procura lóxica, constitúe a día de hoxe unha arela sen límites, pois implica satisfacción, logros laborais, mesmo emocionais, e, dadas as expectativas xeradas polo sistema de mercado, nunca o estaremos. Xamais teremos o suficiente.

O sistema convertiuse nunha fábrica de expectativas. E cales son estas? Principalmente de carácter burgués, iso parece claro. Visibilicemos as básicas: un traballo digno, unha familia -con mascota moito mellor-, unha casa, un coche...

Unha vez satisfeitas, poderemos sentir que estamos "dentro", mais no horizonte aparecerán outras novas e aquilo do "máis difícil aínda" soará nos nosos oídos. Xa que logo, volta a empezar coa loita. Deste xeito, a "felicidade" deixa de ser un anhelo natural comprensíbel e lícito para se converter certamente noutra cousa ben diferente, nunha obsesión, nunha pugna interna decepcionante, en extremo perigosa, que nos somete a unha competición permanente. Competiremos cos demais e con nós propios/as. E será esta competitividade a que orixinará o utilitarismo e o servilismo nas relacións humanas, sempre envoltas nunha brétema de tensión disimulada, na falta de sinceridade e compromiso. Se non tes nada que me "interese" -cartos, beleza-xuventude, poder en suma- non perderei o meu tempo contigo... Eis o berce da agresividade que dará paso á violencia vertical, oculta nunha primeira ollada.

Pero volvamos atrás, outra vez ao consumo continuado, conspicuo, non só de obxectos, mais de persoas e ideas. Tamén do tempo, un tempo non cuantificábel, abstracto e brutal. Estamos na era da mercantilización das emocións, no imperio dun cinismo violento que asoballa e desmerece a inocencia, mesmo a ridiculiza. Así, ante a inseguridade que sentimos ao respecto da sinceridade dos demais e da fraxilidade do seu compromiso -derivados dos intereses- aceptamos tacitamente entrar no xogo desa rede humana infectada polo medo. Integrarse ou morrer. Esa é a cuestión, to be or not to be. Está moi claro, se non formo parte de, non son, non existo. Para iso, cómpre facerse notar, ser visibilizados/as. Velaí o xermolo do egocentrismo, da hipocresía e da mentira. En resumo, do egoísmo máis feroz que poidamos imaxinar.

Os xogadores/as desta partida inhumana de xadrez, abrirán entón as súas portas para recibiren con gusto a ilusión desa felicidade estraña. E para iso, para disfrutaren do oasis cativo que supón o efecto placebo derivado do acto de consumir e lograr determinados obxectivos, os/as que se proclaman liberais abertamente e os que actúan como tales sen sabelo -ou facendo que non o saben- precisarán de mellorar a situación persoal de seu, abocados pois a novos intercambios interesados, algo que vén sendo o principal estímulo das relacións entre as persoas. Facer algo a cambio doutra cousa é o que mobiliza o mundo postmoderno. Para que realizar o esforzo e dar algo a cambio de nada?. Que nos reportaría iso, aparte do simple e inxenuo gusto de axudar?. Na sociedade capitalista non hai sitio para a inxenuidade. O hedonismo arrástranos polos vieiros do pracer e as campás seguen a entoar aquilo de "vale que ten, vale quen ten". A asociación cartos-felicidade, leva implícita a idea de posesión. Queremos ter. Cada quen o que máis lle interese. Algúns buscarán popularidade, outros beleza, e os máis, un capital de seu. O caso é visibilizar a nosa presenza neste caos infernal que o mundo é.

Polo tanto, convén, como xa se explicou arriba, que nos integremos, que formemos parte de. Para logralo debemos ser pensados/as, pois non selo conleva a inexistencia e, actualmente, só existe o que se sabe publicamente. Eis a idea esencial, ofrecer unha imaxe que nos favoreza, traficar con ela. Daquela, volvemos novamente ao egoísmo, agora explicitado no culto excesivo a un mesmo, isto é, na vaidade, unida -non nos enganemos- por un fío indisolúbel, á falta de seguridade que vén determinada por unha autoestima sempre dependente da opinión dos/das que nos rodean que, tristemente, valorarán o noso produto -pois iso é o que somos, unha mercancía humana- en función das calidades presumibelmente imprescindíbeis nas sociedades capitalistas.

E cales son as "virtudes cardinais" que elevarán o home e a muller hedonistas á categoría de seres vivos felices?. Pois esencialmente aquelas que lles garantan repercusión pública, a poder ser, con efecto inmediato. Daquela, se pensamos na beleza, na xuventude ou na riqueza material, antes citadas, non iremos mal encamiñados/as. Posuír calquera delas significará o acceso a unha pequena parcela de poder que nos asegurará un lugar propicio neste "primeiro mundo".

Daquela, insisto, o anonimato será como non existir, en resumo, non contar. "Esse est percipi". Berkeley (1685-1753) utilizou esta frase como premisa para xustificar a existencia dun deus (mente infinita que crea) e a humanidade (mente finita que percibe tal creación). Para nós, a mente infinita que orixina o espazo que identificamos como real, o único onde podemos vivir felices, é o Capital. A mente finita somos nós. Certamente, aquí, neste lado do mundo, quero dicir en Occidente, "ser" e "estar" só serán equiparábeis se "estar" implica unha ubicación asegurada no pensamento alleo que, a súa vez, ha vir determinada por unha das devanditas calidades postizas (cartos, beleza, xuventude). De non posuírmos ningunha delas pasaremos ao outro lado, o da maldita inexistencia social. Esa é a verdade, lamentabelmente.

Mais, como o mercado non entende de sentimentos, si de resultados, cal é o dunha verdade incómoda?. O silencio. A verdade, en esencia, non interesa. O homo e a mulier videns, dos que falou no seu día Sartori, adscríbense ás verdades prácticas, maioritarias, elaboradas por medio da desinformación para contentármonos. Tendo en conta todo isto, a conclusión resulta obvia mais non por iso infravalorábel, e é esta: existe no noso mundo de "certezas", unha profunda violencia de carácter estrutural cuxo efecto destrutivo afecta non só ao ámbito económico e social, mais tamén ao íntimo. Desaparecen o compromiso e a lealdade. Prevalece a apariencia. Consumimos amor, sexo, xuventude, beleza. As relacións humanas, como moi atinadamente apuntou Bauman, fanse, a cada máis, líquidas. E isto, paradoxalmente, xerará xusto o contrario do que arelamos, infelicidade e insatisfacción.

De pouco ha valer a denuncia da existencia dun terceiro ou cuarto mundo que nós propias/os asoballamos, aínda que non sexa directamente -nós non somos financieiras nin poñemos os tanques para instaurar democracias, por dios!- se empregamos, consciente ou inconscientemente, os valores da sociedade de consumo que denunciamos para tratar mellor ou peor ás persoas (violencia estrutural) orixinando ao noso redor oprimidos e empoderados, xusto o que denunciamos.

Por esta razón, é evidente que existe un fascismo solapado no entramado das relacións que se desprende do desleixo no trato que dispensamos a aqueles/as que non poidan reportarnos ningún beneficio.

Dignidade, esforzo, honestidade, solidariedade, compromiso, resistencia ou xenerosidade son substantivos abstractos, difícilmente perceptíbeis a día de hoxe. E se non os percibimos facilmente, se non somos quen de visibilizalos, será que non existen?

TRANSPARENCIAS

"L'homme ivre d'une ombre qui passe
Porte toujours le châtiment
D'avoir voulu changer de place." (Baudelaire)

Vergoña é opresión
fronteiras e lazos invísibeis que nos ocultan
-detrás da sombra-.
Fica á espreita
na superficie das cousas
que o son
-cousas-
para existir.
E carece de fondura …


Mais c’est terrible-bébé-qu’une corde en soie nous attache tellement fort…
E se as cousas vibrasen soas-e se puidesen manifestarse e asombrarnos?
Daquela nada tería a mesma forma.
Rien que le sang sur le visage-la mine d’un enfant qui fait tort.
Mira-bebé-observa las cosas vibrar
escucha el sonido de las paredes
plegándose y plegándolo todo
cun tran tran de cadeiras
e membranas que estiran
e devecen
por nos arrastrar con elas
por meter a voz odiada
na súa sutil película pegañenta
cambiando as formas invisíbeis
dándolles textura outra
e que nos afagamos
á paixase
única visión coñecida
y agarrarlo todo por todas partes
siempre asir las piedras con los dedos
para que no rompan dentro el silencio y la muerte
et quoi que tu fasses nous éblouira
ese teu gas ó falarmos de amor e resistencia
tan poderosísimo que fais que fascine
silencio ruído fortuna y pan
e as maos abertas
sen disimulo
a correr
río abaixo coa troita nun pé
le grand pied à Bertrade
abandonnée de tous
un pé branco e brillantísimo e enorme
e eu: branca tamén-e abandonada
observándolo todo
aquilo que as cousas teñen vibrado
infatigabelmente
collida do rabo do can
o meu dios pequeno e desesperado
un dios como una puta
fodendo a todo dar
licor e amoras no tran tran
e vergoña outra vez
la honte
ce fait humiliant et terrible de nous montrer
telles qu’on est
simulación transparente nun mundo despoboado
-lujo de pobres-
Pero tu-xa intuías todo isto?
Sabías que levamos un feixe nas orellas de luz podre
/que afrouxa polo nariz?
Sabías que todo-absolutamente todo o que tocamos tinxeoorostrodepúrpuracarmínincendiario?
Nous avons le diable au corps-bébé.
Sáenos en forma de luz polas meixelas…
pero carece de fondura.

INANIMALIA EMERXENTE

"O instinto de supervivencia, tamén se trata diso cando de cidades falamos, vale tanto para os animais como para os inanimais..."
O home duplicado, José Saramago



Contan que as algas teñen de seu un ollo
de menta e auga:brillante-verde-aromático-suave.

Naceu dun líquido das montañas-do bosque-das terras do cumio-do centro
-do pico-do bico das xentes que se aman
E pode
-e o fai-
peneirar a humanidade dende os pés até a cabeza
e gravar
-e grava-

o amor da superficie...

Por iso as algas teñen poderes alimenticios
e procuran para nós unha vida nova que vivir

Daquela-disque quen ama ten auga nos ollos
e pode reflictir con eles as propiedades da alma
e sacar
-e saca-
a color da deshonra
e da mentira.

Déamoslle pois
un bico-no pico-do centro-das terras-dos bosques co líquido das montañas que nelas nace
e amemos
non só o que se ve
mais aquilo que está abaixo
e se dilúe: a especie inanimal emerxente que se abraza...

A NATUREZA DOS MONSTROS

Dependendo de quen mire
a luz estende sobre as cousas
un tacto de seda
configurando os horizontes.
Es ti quen escolle
o sitio onde estar-a textura do trono.
Pola contra
se é a noite e o seu territorio inmenso
onde prefires vivir
hai para ti un mundo que se abre
de apariencia hostil e deformidade extrema.
Mais isto é unicamente aparente
pois detrás das terras que non se ven
as cousas
aquelas que estaban alí
na bisectriz do terreo enganoso
alumeando o claror do día
adquiren un aspecto vaporoso
para os que aman os segredos.

E dende o cume da montaña
a verdade ten forma
de mar aberto-materia múltiple e indivisa
potente monstruosidade.
Resulta estraño e misterioso
como todo o que ocultamos
e ti déixaste invadir...
Arrastras contigo a polimorfia vírica da deformidade

CIDADES DE CRISTAL

CIDADES DE CRISTAL

O campamento humano circula mecanicamente entre os muros/
move as antenas e saúda pero nada poderá liberalos/

acugulados nos andeis botan a cabeza para respirar pero o seu horizonte
é cristal afumado.

De cristal son tamén os ollos que nos miran e as vitrinas grandes para vender amor.

Se miras ben/
verás ao redor un mundo translúcido que nos traspasa/
sesenta metros cadrados e a incomodidade dos cables da luz na arañeira
eléctrica e desconcertante.

Todo o universo nun ascensor e ti -que non estás- inzas o corpo polas fendas/ incitándome a amar.
Que tacto que efervescencia íntima/
polo baixo das escaleiras
nas prazas públicas
nos ciclos vitais dos transeúntes…

A cidade e os seus muros
a lene pausa morna do serán
ti no meu centro/
o home de cristal…

Vxte lgo. Chgo en dz mnuts.

(Unha cabina telefónica desaparece cada cinco minutos)
Raramente chegan as mensaxes/
a cobertura emocional é sempre cero.

Equidistantes.
Atrapallados nun paso de peóns as almas de cristal carecen de busola.
Hai caras que nunca esqueceremos por moito tempo que pase.

Atsco. Trdo Kince mnuts. Agarda mllor no crce.

O tempo transcorre mentres corres/
non corras se queres chegar.

De cristal, o teu corazón é un poema de cristal…

Humanos e humanas
no alambique
a fluír a mergullarse.
Todo o que se ve son sombras.

ROSA ENRÍQUEZ




,

suBmisión E SOMBRAS

Convive con nós unha luz estraña que procede das sombras e anuncia a intemperie detrás das palabras preciosas.

(De o saber-iría-collería as cousas e marcharía-lonxe-cara a un lugar escuro-como a ficción vaporosa que nos atrapa.
Todo por palpar os estreitos fíos de luz que se infiltrasen.)

Diagnóstico:enfermidade.




Comezou nun edificio grande que tiña xente que tiña máquinas que tiñan présa-que agoniaban. Morreron todos-d’abord les mains-as maos-puis les pieds-también las piernas-claro-e-finalmente-morreu a cabeza.

Consecuencia:suBmisión

A suBmisión colócanos por debaixo e supón un delito da conciencia-descoñece as estruturas e o seu funcionamento. Prexulga. Discrimina e violenta.

Posoloxía: curiosidade

Unha postura política de ánimo normalmente inquebrantábel-sitúanos diante dos cables da luz-das tubaxes metálicas ou da abstracción financieira-do aillamento multitudinario e da diáspora.

HOMENAXE A ROSALÍA

“(…) Que hai amores de índole pezoñenta
que privan os espritos, que turban as conciencias,
que morden si acariñan, que cando miran queiman,
que dan dores de rabia, que manchan e que afrentan.
Máis val morrer de friaxen que quentarse a súa fogueira”

(“Follas Novas”, Rosalía de Castro)


En tecer e destecer ocupou Jessica o tempo
inscrita nas paredes das casas.
E sábeno todas.

Mais isto non é Nova Iorque
E se te Cansas ficas muda-como en todas partes.
E ela calou varias estacións seguidas-anoada as pedras.

Pero eu sementar sementarei o liño de clarear-dixo EL.
E mentres o pobo nin medre fareiche nena un cantar.

En folgar e fornecer-l’esprit grand(e)-dieuse-
trazou Jessica o inverno
até afundir naquel abrazo.

E soubérono todas-que o amaches- indigna e relixiosa.

E dios cho pague miña reina
por me solicitares amor.

Por tecer e destecer parou Jessica o tempo
vestiu o saial-botouse á leira
lanzou o corpo enriba das prantas
-qu’on dit que les plantes ne parlent jamais-
que las plantas no hablan
que non falan-non.
Que fablan en glosa descoñecida.
Mais iso non conta.
O que conta é o amor
Toujours cette émotion
cette idée du paradis
cette recherche
de magdalenas ou pan de millo mal rillado
de fábulas
e cantares
do noso lar
daquel mar salobre
batendo na rocha enquistada
du gran coeur amante
esprit fort e indecoroso
traballando arreo
na cama
na terra
no mar ou na cociña
la nouvelle cuisine deseñada para ti
pro teu benestar
pra faceres química
coas fabas cordeiras
cos chícharos
con todo tipo de chourizos
grandes saucisses e filloas
on dit crêpes de algodón
ou ovos fritidos…

E que fais que tomas prestadas as penas?
Que teis que alivias su pesar?
Le gros chagrin d’un homme triste
d’un triste homme qui s’éteint.
E apágase
vaise apagando
luz e lámpadas
cavernarias formas do instinto
na espiral de panos de prata
no arruallo lene do pranto
desigual
informe e infinito-como a dor
con esa estraña maneira de convencer…
Que non existe en ningures
nada semellante ao desencanto
á pertinaz expresión do que termina
daquilo que remata
do fin final-último e definitivo

Et s’il finit-mon dieu
mon tout puissant dompteur des lions
xornaleiro prodixioso
obreiro e orfebre das miñas prendas
como recuperar o que xa foi?

En tecer e destecer ocupou Jessica o tempo
inscrita nas paredes das casas.
E sábeno todas.

DESIDIA

A incoherencia é un tránsito permanente entre espellos-despréndese da inconsciencia.

É industria monumental e estatuaria na conciencia-tactode sombras.

O colectivo incha os argumentos-fabrica aire-líquidos discursos preciosos que provocan fartura-un desexo irrefrenábel de morder.

Pero continuamos.

Non sabemos por que-mais o facemos.

Consentimos-pactamos-transferimos o ideario-dividimos todo en público e privado-tan tranquilamente. Xustificámonos.

Mentres-os espellos transitan entre a multitude solitaria e enferma e rompen.
Que o fagan pois-que se desprendan...

O AQUEL-A LENDA DESCOÑECIDA

O AQUEL-A LENDA DESCOÑECIDA O Aquel vive nunha fraga preciosa-no medio do monte. É un ser prodixioso que pode partirse en anacos diminutos até esmorecer. Se o contemplas-se te achegas para tocalo-quítache os pensamentos-sácachos polo nariz. Daquela-todo-absolutamente todo o teu corpo-adquire a forma da chuvia e do sal. Logo-O Aquel vaise-tira dereito polo camiño dos liques na procura dun sitio onde durmir. Ti con el. Entón é cando comprendes que as prantas saben igual cós idiomas-a chuvia e sal. Por iso-unha vez respirado esa terra fragosa-é probábel que non desexes volver nunca.

O MUNDO DOS CAVORCOS

o mundo dos cavorcos


Este é un lugar para que ti nunca vaias
un burato escuro-que non dorme e dá medo
omedoquesinto-tenformadecadea
pero sempre atopo unha excusa
e introduzo alí a ansia toda-insistente.

-Aprender a vivir non está nos libros-dicías.

A escoitar tampouco-é unha mágoa.

Eis a dor intensa-provocada pola xordeira.

Si-o mundo dos cavorcos
é un lugar para que eu nunca vaia

PRESENTACIÓN DE UNICROM EN TORGA (OURENSE)

CONVITE DA PRESENTACIÓN DE UNICROM

Notas de Aretx:
Asor III de Zeuquirne envía este convite aos bloggers aos que agradece enormemente as súas agarimosas palabras cando hai anos luz ela andaba por aquí, por este valdeorosa, un estraño espazo entre paredes virtuais. Estades pois tod@s convidad@s: