samedi, décembre 16, 2006

UN RISO, DOUS RISOS, TRES






Un riso é o xeito que temos de manifestar a ledicia, a satisfación, o ánimo... Hoxe é sábado e o día está un pouco gris de máis.Cando iso acontece perdo un pouco as ganas de facer cousas e voume ás miñas adentras onde me revolvo ben a gusto e me desfago esmagada entre as ideas. Sei que non é bo, e claro, busco solucións.Entón penso: que podo facer para que a brétema non bote o alento sobre min? Botar un riso, dous risos, tres... Chamar aos meus amigos, comer con eles e falar do que importa ou do que non, pero sobre todo dar amor coa mirada e ler o afecto nos xestos e deixar que ese clima cálido que xorde entre a boa xente meta risos por riba da mesa, mentres tomamos café. Un riso, dous risos, tres, e toda a paciencia do mundo para entender que non sempre as cousas saen como un quere.

vendredi, décembre 15, 2006

O TÚNEL


O mércores 13 de decembro fun ver a adaptación da obra de Ernesto Sábato, " O túnel". Encantoume. A interpretación de Héctor Alterio foi boísima e dende logo fixo rir a todo o auditorio, representando a un ciumento neurótico que non deixa respirar á muller que ama.
Pareceume xenial a idea de representar o flash back tendo como fío conductor ao protagonista e no que se refire á posta en escea, eu destacaría a idea de representar as conversacións telefónicas situando a un dos personaxes detrás un cristal translúcido falando por un altavoz.
Resumindo e, ao meu modo de ver, a posta en escea, libre de preciosismos céntrase no actor Héctor Alterio. El é a escea, el é os actores, el é a obra completa.

lundi, décembre 11, 2006

O XIGANTE EGOISTA

Hai pouco alguén fixo referencia ao conto do xigante egoista para falar da liberdade.Explicáronme a necesidade dun muro de contención para ser libre...
A LIBERDADE É ISO QUE BUSCAMOS DANDO GOLPES DE TAMBOR COMO SE REALMENTE EXISTISE ...
Nesta historia de Oscar Wilde o muro que protexe o habitat do xigante do mundo exterior é o muro estéril dunha conciencia obstruída polo medo a perder cousas, un muro que corta a primaveira, que é un inverno impenetrábel. un inverno que é a nostalxia da primaveira, unha primaveira que só nace tralo muro, fóra, onde ninguén colle nada aos demáis porque non existe o temor a perder.
O MEDO, ese fantasma que se presenta nun cuarto egoista, ás escuras, ao sul do amor e da tenrura, é un monstruo negro e feo, horríbel. Deberíamos desatar o espanto e deixar o amor vivir libre no xardín.
Hai pouco, en Compostela, Galeano deu unha charla para falar un pouco das arterias de América latina e falando falando mostrounos a súa conclusión sobre esta problemática e dixo claramente que a raíz de toda evasión, fuxida e silencio é O MEDO.
TEMOS MEDO A AMAR
TEMOS MEDO A PERDER
TEMOS MEDO A DAR
TEMOS MEDO A FALAR
TEMOS MEDO A VERDADE
TEMOS MOITO MEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEDO.
E con tanto MEDO como podemos vivir? Non, así só sobrevivimos.
Para non perder creamos un muro e todo o que bate nel sae despedido, así ninguén nos causa dor pero ninguén sabe de nós e somos esquecidos do pensamento alleo.
A xustiza e a liberdade
o medo e o inverno
a tenrura e a primaveira
a mentira e o pranto
A LIBERDADE ESTÁ NA ENTREGA DAS TÚNICAS, NA XENEROSIDADE.


EU PERDÍN BATALLAS PERO SIGO DANDO PORQUE AMAR É VIVIR E XA CASE NON TEÑO MEDO, CREO QUE CASE CASE SON LIBRE.

PINOCHET

Morreu Pinochet e os chilenos celebrano berrando"ya cayó"...
Eu estou en contra da violencia pero creo que en determinadas situacións unha morte pode ser necesaria. Non falo xa de Pinochet que morreu sen pagar polos seus crimes senon doutro dictador pérfido e asasino como Trujillo que foi asasinado por unhas persoas as que creo que podemos considerar mártires.
Moitos países deberían tomar nota destos valientes e loitar por botar fóra aos magnicidas e perder o medo. Non se debe esperar un dictador.
Que pensades?